
W 1610 cesarz, nie mogąc przejąć włości Hohenzollerna, wytoczył mu podwójny proces, osobno o włości bogumińskie i bytomskie, osobno o Księstwo Karniowskie. Werdykt dotyczący Bogumina wydano w 1618. Wtedy jednak wybuchła wojna trzydziestoletnia (ta, której przyczyną było wyrzucenie dwóch posłów z pierwszego piętra zamku praskiego, czyli defenestracja praska). Po bitwie pod Białą Górą Habsburgowie skonfiskowali włości Hohenzollerna, które zajęli w roku następnym. Do obrony bogumińskiego zamku Jan Jerzy wystawił ponoć siedem rot wojska. Te jednak poddały się, gdy przybyli nieprzyjaciele.
Ostatecznie, w 1623 włości trafiły jako zastaw w ręce Hencklów. Nowy właściciel, Łazarz I Henckel zmarł jednak już niedługo później, a tak dokładnie to 13 lipca 1624 w Wiedniu. Jego następcami zostali dwaj synowie, Łazarz II i Jerzy. Młodszy z braci otrzymał dobra w Austrii, zaś starszemu przypadły te na Śląsku. Jako że trwała wojna, 10 sierpnia 1626 do Bogumina dotarły wojska Ernsta von Mansfelda. Trzy dni później w celu zabezpieczenia się przed wojskami cesarskimi, oddziały księcia Jana Ernesta z Weimaru zniszczyły most na Odrze. Wkrótce potem obaj dowódcy zmarli. 10 grudnia wojskom cesarskim udało się odbić Bogumin.
W roku 1636 miało miejsce jedno z najważniejszych wydarzeń w historii Górnego Śląska - cesarz Ferdynand II Habsburg nadał Łazarzowi tytuł barona i zmienił herb. Choć na tytuł hrabiowski musieli jeszcze poczekać, od tego momentu ród Henckel nie nazywał się Henckel, lecz... Henckel von Donnersmarck auf Gföhl und Vesendorf.
Koniec części trzeciej
W roku 1636 miało miejsce jedno z najważniejszych wydarzeń w historii Górnego Śląska - cesarz Ferdynand II Habsburg nadał Łazarzowi tytuł barona i zmienił herb. Choć na tytuł hrabiowski musieli jeszcze poczekać, od tego momentu ród Henckel nie nazywał się Henckel, lecz... Henckel von Donnersmarck auf Gföhl und Vesendorf.
Koniec części trzeciej
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz